Σβήνω τα ίχνη από τα ψέματά μας

παραπατάω στη σιωπή

Έγινε η απώλεια συνήθειά μας

κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή

.

Ο ΑΠΟΓΟΝΟΣ

Το ομολογώ: Ελπίδα εγώ

καμία δεν έχω.

Οι τυφλοί μιλάνε για διέξοδο. Εγώ

βλέπω.

Όταν τις πλάνες όλες ξοδέψουμε,

τελευταίο στην παρέα μας μέλος

μένει απέναντί μας το Τίποτα.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Τοπίο

Ερειπωμένοι τοίχοι. Εγκατάλειψη.Περασμένες μορφές κυκλοφορούνε αδιάφοραΧρόνος παλιός χωρίς υπόστασηΤίποτα πια δε θ’ αλλάξει δω μέσα. Είναι μια ήρεμη σιωπή μην περιμένεις απάντησηΚάποια νύχτα μαρτιάτικη χωρίς επιστροφήΧωρίς νιότη, χωρίς έρωτα, χωρίς έπαρση περιττή.Κάθε Μάρτη αρχίζει μιαν Άνοιξη. Το βιβλίο σημαδεμένο στη σελίδα 16 Το πρόγραμμα της συναυλίας για την άλλη Κυριακή.

Όταν φεύγει η μέρα,
τα πουλιά αφήνουν τους ανέμους
και διαλέγουν δέντρο αγκαλιά.
Εκεί σχεδιάζουν τις θάλασσες
που δεν πρόλαβαν να χορτάσουν.
Εκεί πλέκουν τα τραγούδια τους
με μυστικά φιλιά.
Εσύ;
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΡΑΤΖΑΣ

Yvan Goll - Je ne voudrais être

Je ne voudrais être
Que le cèdre devant ta maison
Qu'une branche du cèdre
Qu'une feuille de la branche
Qu'une ombre de la feuille
Que la fraîcheur de l'ombre
Qui caresse ta tempe
Pendant une seconde.

 

CESARE PAVESE



ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Τοιχαλάκια τριγύρω και κήπος στη μέση
με ξερόχορτα και φως που καίει σιγανά το
άσπρο χώμα του. Είν’ ένα φως που ξέρει τί θα
πει γιαλός. Ανασαίνεις τα χόρτα του κήπου.
Σαν αγγίζεις την κόμη σου, διώχνεις τη μνήμη
της χλωρίδας.
Πολλά ώριμα φρούτα που πέφταν
είδα… ολόγλυκα… σ’ ένα χορτάρι που ξέρω
πέφταν με δυνατό γδούπο… Εσύ όμοια πετιέσαι
σαν σκιρτάει εντός σου το αίμα. Κουνάς το κεφάλι,
σαν να γίνεται γύρω σου θαύμα μεγάλο,
ενώ το θαύμα είσαι εσύ. Έχουν γεύση γλυκιά και
σένα τα μάτια· μιά θερμή θύμηση βγάζουν.
Ακούς. Τα λόγια, που ακούς, σ’ αγγίζουνε μόλις.
Λάμπει μιά σκέψη στο πρόσωπο το γαλήνιο,
και στους ώμους σου λάμπει το φως της θαλάσσης.
Στην όψη έχεις σιωπή που ακουμπά την καρδιά σου
με βαρύ χέρι, και στάλα τη στάλα ο πόνος
σε τρυπάει σα χυμός απ’ τα φρούτα τού τότε.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Ενθάδε κείται η ιδέα που σχημάτισα για τον εαυτό μου
Και μια φωνή μου ψιθυρίζει να’ ρθω εδώ να μείνω
Στο κοιμητήριο των καλών προθέσεων στον τάφο μιας ωραίας ελπίδας
Όπου θα καταθέσουνε στεφάνια οι ανθοδέσμες κι οι αυταπάτες

Ενθάδε κείται η ιδέα που είχα για τον εαυτό μου
Ολόκληρο ένα κεφάλαιο της ζωής μου είναι εδώ κλεισμένο
Όταν όλα πήγαιναν καλά κι ήτανε όλα ρόδινα
Μέσα στο βιβλίο που ήμουνα ο ίδιος, θύτης, θύμα κι αναγνώστης

Αλλά δεν ήρθε εγκαίρως ο εαυτός μου στο μέρος το καθορισμένο
Ίσως να σταμάτησε ένα ρολόι – κι ίσως αυτός που διάβαζε
Να πήδηξε μια σελίδα απ’ το βιβλίο και να τ’ άφησε
Ίσως ν’ άλλαξαν οι προφητείες και να σκοτείνιασαν οι οιωνοί-

Κι έμεινα με τη μετασχηματισμένη ιδέα του εαυτού μου
Και τώρα ενθάδε κείται ο θυρωρός της σκέψης μου της κεντρικής
Με τα’ αντικλείδι μου στου νου το χέρι ο κλέφτης
Κι ο παλιατζής των αποφάσεων μου

Ενθάδε κείται ωραία προκλητική η σελίδα
Η χαμένη από τον εαυτό μου – αλλά κανείς δεν έμαθε
Ποτέ το πώς και το γιατί να σκίστηκε από το βιβλίο
Με τέτοιον τρόπο οριστικό και μυστηριώδη κι άγνωστο.

Νάνος Βαλαωρίτης, Ποιήματα - 2 - Η ανισόρροπη Μούσα 1963-1965