Η πρόσκαιρη δικαιοσύνη είναι μάταιη γιατί δεν κινείται παρά σε ένα επίπεδο. [...] Αρνήθηκα όμως να ταχθώ με τις πέτρες ενάντια στο ναό, με τη γη ενάντια στο δέντρο, με το αλέτρι του γεωργού ενάντια στη γνώση. Σέβομαι κάθε δημιουργία, όσο και αν μοιάζει να θεμελιώνεται πάνω στη αδικία, αφού, για να οικοδομήσεις το ναό, αρνείσαι την πέτρα. Ωστόσο, όταν το δημιούργημα θα έχει ολοκληρωθεί, δε θα πω ότι ο ναός αποτελεί το νόημα της πέτρας και αποδοθείσα δικαιοσύνη; Δε θα πω για το δέντρο πως είναι η εξύψωση της γης; Δε θα πω για τη γεωμετρία ότι εξευγενίζει το γεωργό που είναι ο άνθρωπος κι ας το αγνοεί;

Η νοσταλγία για την αγάπη είναι αγάπη. Και όταν πασχίζεις να πετάξεις προς αυτή, είσαι ήδη λυτρωμένος.