Πεθαίνουν και πάνε στον παράδεισο στολισμένες απ'
την καλοσύνη της αγίας μνήμης που θέλει να ξεχνά κάθε
πίκρα τους, κάθε ώρα κακιά. Οι παλιές αγάπες πάνε
στον παράδεισο καθαγιασμένες, εξωραϊσμένες, κατα-
ξιωμένες μέσα σε σύννεφα νοσταλγίας που ακούραστα
μνημονεύει τη δόξα τους και την ανεπανάληπτη ομορ-
φιά τους.
Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο και δεν ανα-
σταίνονται πια. Πεθαίνουν μέσα στο ίδιο το σώμα που
τις γέννησε, στο σώμα που, αργότερα, από φάτνη έμει-
νε τάφος ξερός. Τάφος με πολλές και διάφορες επιτύμ-
βιες επιγραφές που, με τον καιρό, αλλάζουν και γίνον-
ται όλο και περισσότερο γενναιόδωρες.
Μ. Βαμβουνάκη
