Σήμερα νικιέται το σκοτάδι. Ανατέλλει το φως.
Χθες δόθηκε η τελευταία μάχη τους, μα όχι και η οριστική.
Χθες, νύχτα, και η θλίψη κοιτιόταν στον καθρέφτη.
Κοιτιόταν κι αναστέναζε.
Ντυμένη με τ' αραχνιασμένα της μαυρόρουχα
κοιτούσε μέσα από τα μεγάλα γκρίζα της γυαλιά
τον κόσμο που ξεμάκραινε.
Κι όλο έλεγε, κι έλεγε..
Και το μόνο που μπορούσες ν΄ ακούσεις ήταν το στοιχειωμένο
μουρμουρητό της
που μοιρολογούσε:
-Αύριο είναι η ζωή, αύριο τα δώρα της.
Και θυμόταν τις όμορφες μέρες που δεν έζησε κάποια μακρινή εποχή..
Σήμερα οι καμπάνες ακούγονται χαρμόσυνα.
Η θλίψη κοιμήθηκε.
Κοιμήθηκε και πήρε μαζί της τα γκρίζα της γυαλιά.
Σε άσπρο φέρετρο την κουβαλούν τα σύννεφα μακριά.
Σήμερα το φως πλανιέται στις ψυχές των ανθρώπων.
Γυρίζει τα βουνά και τις θάλασσες, κι όπου πάει αφήνει μυρωδιές,
χρώματα και παιδικά γέλια.
Και λέει, και λέει.. Και ο λόγος του τραντάζει τις χαράδρες της
καρδιάς.
-Γιατί το αύριο πέθανε , αγάπη μου.
-Γιατί σήμερα είναι η ζωή.
-Γιατί τώρα είναι η στιγμή.
