Ενθάδε κείται η ιδέα που σχημάτισα για τον εαυτό μου
Και μια φωνή μου ψιθυρίζει να’ ρθω εδώ να μείνω
Στο κοιμητήριο των καλών προθέσεων στον τάφο μιας ωραίας ελπίδας
Όπου θα καταθέσουνε στεφάνια οι ανθοδέσμες κι οι αυταπάτες

Ενθάδε κείται η ιδέα που είχα για τον εαυτό μου
Ολόκληρο ένα κεφάλαιο της ζωής μου είναι εδώ κλεισμένο
Όταν όλα πήγαιναν καλά κι ήτανε όλα ρόδινα
Μέσα στο βιβλίο που ήμουνα ο ίδιος, θύτης, θύμα κι αναγνώστης

Αλλά δεν ήρθε εγκαίρως ο εαυτός μου στο μέρος το καθορισμένο
Ίσως να σταμάτησε ένα ρολόι – κι ίσως αυτός που διάβαζε
Να πήδηξε μια σελίδα απ’ το βιβλίο και να τ’ άφησε
Ίσως ν’ άλλαξαν οι προφητείες και να σκοτείνιασαν οι οιωνοί-

Κι έμεινα με τη μετασχηματισμένη ιδέα του εαυτού μου
Και τώρα ενθάδε κείται ο θυρωρός της σκέψης μου της κεντρικής
Με τα’ αντικλείδι μου στου νου το χέρι ο κλέφτης
Κι ο παλιατζής των αποφάσεων μου

Ενθάδε κείται ωραία προκλητική η σελίδα
Η χαμένη από τον εαυτό μου – αλλά κανείς δεν έμαθε
Ποτέ το πώς και το γιατί να σκίστηκε από το βιβλίο
Με τέτοιον τρόπο οριστικό και μυστηριώδη κι άγνωστο.

Νάνος Βαλαωρίτης, Ποιήματα - 2 - Η ανισόρροπη Μούσα 1963-1965

ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ

Σήμερα νικιέται το σκοτάδι. Ανατέλλει το φως. 

Χθες δόθηκε η τελευταία μάχη τους, μα όχι και η οριστική.

Χθες, νύχτα, και η θλίψη κοιτιόταν στον καθρέφτη.

Κοιτιόταν κι αναστέναζε. 

Ντυμένη με τ' αραχνιασμένα της μαυρόρουχα 

κοιτούσε μέσα από τα μεγάλα γκρίζα της γυαλιά

τον κόσμο που ξεμάκραινε.

Κι όλο έλεγε, κι έλεγε..

Και το μόνο που μπορούσες ν΄ ακούσεις ήταν το στοιχειωμένο μουρμουρητό της 

που μοιρολογούσε: 

-Αύριο είναι η ζωή, αύριο τα δώρα της.

Και θυμόταν τις όμορφες μέρες που δεν έζησε κάποια μακρινή εποχή..

Σήμερα οι καμπάνες ακούγονται χαρμόσυνα.

Η θλίψη κοιμήθηκε.

Κοιμήθηκε και πήρε μαζί της τα γκρίζα της γυαλιά.

Σε άσπρο φέρετρο την κουβαλούν τα σύννεφα μακριά.

Σήμερα το φως πλανιέται στις ψυχές των ανθρώπων.

Γυρίζει τα βουνά και τις θάλασσες, κι όπου πάει αφήνει μυρωδιές, χρώματα και παιδικά γέλια.

Και λέει, και λέει.. Και ο λόγος του τραντάζει τις χαράδρες της καρδιάς.

-Γιατί το αύριο πέθανε , αγάπη μου.

-Γιατί σήμερα είναι η ζωή.

-Γιατί τώρα είναι η στιγμή.

"μα τώρα είχε υψωθεί ομπρός του αντιμέτωπη η ζωή μ'όλη της τη σοβαρότητα, μ'όλες της τες ανάγκες. Και του ζητούσε να συμμορφώσει κι αυτός την ύπαρξή του με τη ζωή των άλλων ανθρώπων, να παίρνει πρόθυμα ό,τι του πρόσφερνε η στιγμή, να μετριάζει τον πόνο, τη λύπη και το πάθος, αν δεν ήθελε να τον ξεγράψει εκείνη από των ζωντανών το βιβλίο.."

Οι σκλάβοι στα δεσμά τους