Γ. Σουρής

Ἀνθολογία τῆς Οἰκονομίας

συλλεγέντα καὶ ἀναρτηθέντα ἐπὶ τῇ πανηγυρικῇ ἐλεύσει τοῦ ΔΝΤ

Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ

σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό,

ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ

καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ;

Νὰ τρέφῃ ὅλους τοὺς ἀργούς,

νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς,

ταμεῖο δίχως χρήματα

καὶ δόξης τόσα μνήματα;

Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρὰ

καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά,

κι ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε

τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε;

* * *

Κλέφτες φτωχοὶ καὶ ἄρχοντες μὲ ἅμαξες καὶ ἄτια,

κλέφτες χωρὶς μία πῆχυ γῆ καὶ κλέφτες μὲ παλάτια,

ὁ ἕνας κλέβει ὄρνιθες καὶ σκάφες γιὰ ψωμὶ

ὁ ἄλλος τὸ ἔθνος σύσσωμο γιὰ πλούτη καὶ τιμή.

* * *

Ὅλα σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ μασκαρευτῆκαν

ὀνείρατα, ἐλπίδες καὶ σκοποί,

οἱ μοῦρες μας μουτσοῦνες ἐγινῆκαν

δὲν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

* * *

Ὁ Ἕλληνας δυὸ δίκαια ἀσκεῖ πανελευθέρως,

συνέρχεσθαί τε καὶ οὐρεῖν εἰς ὅποιο θέλει μέρος.

* * *

Χαρὰ στοὺς χασομέρηδες! χαρὰ στοὺς ἀρλεκίνους!

σκλάβος ξανάσκυψε ὁ ρωμιὸς καὶ δασκαλοκρατιέται.

* * *

Γι᾿ αὐτὸ τὸ κράτος, ποὺ τιμᾶ τὰ ξέστρωτα γαϊδούρια,

σικτὶρ στὰ χρόνια τὰ παλιά, σικτὶρ καὶ στὰ καινούργια!

* * *

Καὶ τῶν σοφῶν οἱ λόγοι θαρρῶ πὼς εἶναι ψώρα,

πιστὸς εἰς ὅ,τι λέγει κανένας δὲν ἐφάνη...

αὐτὸς ὁ πλάνος κόσμος καὶ πάντοτε καὶ τώρα,

δὲν κάνει ὅ,τι λέγει, δὲν λέγει ὅ,τι κάνει.

* * *

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαῖο,

ὕφος τοῦ γόη, ψευτομοιραῖο.

Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,

λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Σπαθὶ ἀντίληψη, μυαλὸ ξεφτέρι,

κάτι μισόμαθε κι ὅλα τὰ ξέρει.

Κι ἀπὸ προσπάππου κι ἀπὸ παπποῦ

συγχρόνως μποῦφος καὶ ἀλεποῦ.

* * *

Καὶ ψωμοτύρι καὶ γιὰ καφὲ

τὸ «δὲ βαρυέσαι» κι «ὢχ ἀδερφέ».

Ὡσὰν πολίτης, σκυφτὸς ραγιᾶς

σὰν πιάσει πόστο: δερβεναγᾶς.

Θέλει ἀκόμα -κι αὐτὸ εἶναι ὡραῖο-

νὰ παριστάνει τὸν εὐρωπαῖο.

Στὰ δυὸ φορώντας τὰ πόδια πού ῾χει

στό ῾να λουστρίνι, στ᾿ ἄλλο τσαρούχι.

* * *

Δυστυχία σου Ἑλλάς, μὲ τὰ τέκνα ποὺ γεννᾶς.

Ὦ Ελλάς, ἡρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

* * *

Σ’ αυτόν τον άγριο τόπο κουράστηκα να τρέχω..

Χτες μπήκα στα είκοσι πέντε . «Χρόνια πολλά Στελάκο!» Η ίωσή μου με έκανε να λαχανιάσω προσπαθώντας να σβήσω το μοναδικό κεράκι που είχε βάλει η μητέρα στην τούρτα. Τι σημαίνει το 24; Τι το 38; Τι το 60; Μας βοηθάνε όλα αυτά σε κάτι; Γιατί να μεγαλώνουμε με τα χρόνια;

Έχω δει ανθρώπους που στα τριάντα τους δείχνουν κουρέλια, ενώ άλλοι στα εξηντα-φεύγα ξυπνούν το πρωί χωρίς παράπονο κι ετοιμάζονται να βουτήξουν στην κρύα θάλασσα και να κολυμπήσουν σα μικρά παιδιά. Γιατί να μεγαλώνουμε με τα χρόνια και όχι με τις στιγμές; Τις λύπες και τις χαρές. Με τα μεγάλα άγχη και με τις αξημέρωτες αγωνίες. Αυτά δεν μας λένε πως μεγαλώσαμε; Μια ωραία μέρα πεταγόμαστε από τη ρουτίνα μας και μας λένε : « Ήταν ένας εφιάλτης» ή «ήταν ένα υπέροχο όνειρο». Κι εμείς λέμε «Ουφ.. Όνειρο ήταν.. Τώρα μπορώ να ξανακοιμηθώ» . Την ηλικία δεν την νιώθεις με αριθμούς.

Πάντως αισθάνομαι ότι τα νοήματα μέσα μου έχουν μείνει ακίνητα εδώ και πάρα πολύ καιρό. Σαν να βρίσκομαι σε έναν λήθαργο και να μην ξέρω πώς να ξυπνήσω. Τι να κάνω για να ενθουσιαστώ επιτέλους με κάτι; Το ποδήλατο έχει μείνει ακίνητο και περιμένει τα πόδια να ξαναπάρουν μπροστά...Μπούχτισα...