Α! Οι παλιές αγάπες πεθαίνουν.

Πεθαίνουν και πάνε στον παράδεισο στολισμένες απ'

την καλοσύνη της αγίας μνήμης που θέλει να ξεχνά κάθε

πίκρα τους, κάθε ώρα κακιά. Οι παλιές αγάπες πάνε

στον παράδεισο καθαγιασμένες, εξωραϊσμένες, κατα-

ξιωμένες μέσα σε σύννεφα νοσταλγίας που ακούραστα

μνημονεύει τη δόξα τους και την ανεπανάληπτη ομορ-

φιά τους.

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο και δεν ανα-

σταίνονται πια. Πεθαίνουν μέσα στο ίδιο το σώμα που

τις γέννησε, στο σώμα που, αργότερα, από φάτνη έμει-

νε τάφος ξερός. Τάφος με πολλές και διάφορες επιτύμ-

βιες επιγραφές που, με τον καιρό, αλλάζουν και γίνον-

ται όλο και περισσότερο γενναιόδωρες.

Μ. Βαμβουνάκη

Ἄσ᾿ τὴ βάρκα...

Ἄσ᾿ τὴ βάρκα στὸ κῦμα ὅπου θέλει νὰ τρέχει,
ἂς ὁρίζει τ᾿ ἀγέρι, τιμόνι-πανί,
τὰ φτερὰ ἅπλωσε πλέρια, ἄκρη ὁ κόσμος δὲν ἔχει,
εἶναι πι᾿ ὄμορφοι οἱ ἄγνωστοι πάντα γιαλοί,
ἡ ζωὴ μία δροσιὰ εἶναι, ἕνα κῦμα, ἂς τὸ φέρει
ὅπου θέλει τ᾿ ἀγέρι, ὅπου ξέρει τ᾿ ἀγέρι...

Ἂς ἀλλάζουν λιβάδια μὲ βράχους καὶ δάση,
γύρω ἂς φεύγουν ποῦ πύργοι, ποῦ καλύβας καπνός,
εἴτ᾿ εἰδύλλιο γελούμενο ἀπλώνετ᾿ ἡ πλάση,
εἶτ᾿ ἀντάρες καὶ μπόρες σου κρεμᾷ ὁ οὐρανός,
μὴ θαρρεῖς τὸ πανί σου μπορεῖς νὰ βαστάξεις,
ὅπου θέλει τὸ κῦμα μαζί του θ᾿ ἀράξεις!...

Τί γυρεύεις, τί θέλεις μὴ κι ἐσὺ τὸ γνωρίζεις;
Ἔχεις πιάσει ποτέ σου τὸ τί κυνηγᾷς;
Μή ότι σπέρνεις καλὸ τὸ κακὸ δὲ θερίζεις;
Δὲ σκοντάβεις σὲ ρώτημα σ᾿ ὅτι ρωτᾷς;
Ὅτι σ᾿ ἔχει μαγέψει κι ὅτι σοῦ ῾χει γελάσει,
τό ῾χεις μόνος κερδίσει, μοναχὸς ἑτοιμάσει;

Ἄσε τότε τὸ κῦμα ὅπου θέλει νὰ σπάζει,
ἄσ᾿ τὶς ζάλες νὰ σέρνουν τυφλὰ τὴ καρδιὰ
κι ἂν τριγύρω βογγὰ κι ἂν ψηλὰ συννεφιάζει,
κάπου ὁ ἥλιος σὲ κάποιο γιαλὸ θὰ γελᾷ
κι ἂν πικρό τη ψυχή σου τὸ δάκρυ τὴ ραίνει,
πάντα κάπου κρυφή, μιὰ χαρὰ τὴ προσμένει!...

the cove (documentary)

tvxs.gr | Ο όρμος by tvxorissinora

i'll wait

http://www.youtube.com/watch?v=G4lhlK8BSUA&feature=channel_video_title

αποχαιρέτα την

Βρέχει από το πρωί. Το προηγούμενο βράδυ δεύτερο νούμερο και απ' το πρωί καφέδες. Τώρα θαλαμοφύλακας, 16:15 περιμένοντας να περάσει άλλη μια μέρα. Και μου λείπεις, μου λείπεις, μου λείπεις... Βρέχει ασταμάτητα μελαγχολικά. Δεν έχω τίποτα να πολεμήσω, κανένα φόβο, κανένα πάθος μου. Δε θα ψάξω τρόπους να ξεχαστώ, να ξεχάσω αυτό που μας χωρίζει. Δε θέλω να μάθω να ζω μακριά σου.
Ώρες ώρες νιώθω ότι πάω να συνηθίσω, και πάω να τρελαθώ γιατί δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω. Όλα είναι χάλια εδώ, χωρίς εσένα.

15-10-09

Η πρόσκαιρη δικαιοσύνη είναι μάταιη γιατί δεν κινείται παρά σε ένα επίπεδο. [...] Αρνήθηκα όμως να ταχθώ με τις πέτρες ενάντια στο ναό, με τη γη ενάντια στο δέντρο, με το αλέτρι του γεωργού ενάντια στη γνώση. Σέβομαι κάθε δημιουργία, όσο και αν μοιάζει να θεμελιώνεται πάνω στη αδικία, αφού, για να οικοδομήσεις το ναό, αρνείσαι την πέτρα. Ωστόσο, όταν το δημιούργημα θα έχει ολοκληρωθεί, δε θα πω ότι ο ναός αποτελεί το νόημα της πέτρας και αποδοθείσα δικαιοσύνη; Δε θα πω για το δέντρο πως είναι η εξύψωση της γης; Δε θα πω για τη γεωμετρία ότι εξευγενίζει το γεωργό που είναι ο άνθρωπος κι ας το αγνοεί;

Η νοσταλγία για την αγάπη είναι αγάπη. Και όταν πασχίζεις να πετάξεις προς αυτή, είσαι ήδη λυτρωμένος.