Χτες μπήκα στα είκοσι πέντε . «Χρόνια πολλά Στελάκο!» Η ίωσή μου με έκανε να λαχανιάσω προσπαθώντας να σβήσω το μοναδικό κεράκι που είχε βάλει η μητέρα στην τούρτα. Τι σημαίνει το 24; Τι το 38; Τι το 60; Μας βοηθάνε όλα αυτά σε κάτι; Γιατί να μεγαλώνουμε με τα χρόνια;
Έχω δει ανθρώπους που στα τριάντα τους δείχνουν κουρέλια, ενώ άλλοι στα εξηντα-φεύγα ξυπνούν το πρωί χωρίς παράπονο κι ετοιμάζονται να βουτήξουν στην κρύα θάλασσα και να κολυμπήσουν σα μικρά παιδιά. Γιατί να μεγαλώνουμε με τα χρόνια και όχι με τις στιγμές; Τις λύπες και τις χαρές. Με τα μεγάλα άγχη και με τις αξημέρωτες αγωνίες. Αυτά δεν μας λένε πως μεγαλώσαμε; Μια ωραία μέρα πεταγόμαστε από τη ρουτίνα μας και μας λένε : « Ήταν ένας εφιάλτης» ή «ήταν ένα υπέροχο όνειρο». Κι εμείς λέμε «Ουφ.. Όνειρο ήταν.. Τώρα μπορώ να ξανακοιμηθώ» . Την ηλικία δεν την νιώθεις με αριθμούς.
Πάντως αισθάνομαι ότι τα νοήματα μέσα μου έχουν μείνει ακίνητα εδώ και πάρα πολύ καιρό. Σαν να βρίσκομαι σε έναν λήθαργο και να μην ξέρω πώς να ξυπνήσω. Τι να κάνω για να ενθουσιαστώ επιτέλους με κάτι; Το ποδήλατο έχει μείνει ακίνητο και περιμένει τα πόδια να ξαναπάρουν μπροστά...Μπούχτισα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου